Lima, Paracas en Ica

Zaterdag 22 oktober 2016 – Lima

Nog 30 minuten tot de luchthaven van Sao Paulo. In Brazilie 06.10uur. Londen, waar vandaan deze vlucht vertrok is het 09.10uur en in Amsterdam 10.10uur. Op de eindbestemming, Lima, pas 03.10uur. Zo hebben we heel wat verschillende tijdzones. Maar ja, die goedkope tickets spraken ons bij het boeken wel aan. Dan moeten we er deze lange vlucht maar voor over hebben. Gezina en Arie liggen waarschijnlijk al even te slapen in een (hopelijk) fatsoenlijk bed. Een beetje jaloers zijn wij wel, al mogen wij niet klagen: de vlucht van Londen naar SP duurt 11,5 uur waarvan wij 7,5 uur hebben geslapen. De laatste vlucht duurde nog 4,5 uur. Eenmaal op de luchthaven zijn we zo door de immigration heen en lag de eerste banaan al op de band. Om wat soles te besparen delen wij de taxi met Duitsers. Hen laten betalen want de geldautomaten op het vliegveld waren leeg. Die gasten bleken 100 meter verderop een hotel te hebben de schuld nog maar even afgelost.

Arie en Gezina stonden al te zwaaien vanaf het dakterras bij aankomst. Na snel even gedoucht te hebben (eerste koude douche te pakken) de korte broek en slippers aangetrokken en een rondje door Miraflores gelopen. De drukte valt ons alles mee. Langs de zee hebben we door de koude wind al snel kippenvel. Dit zou een van de warmste plekken van de vakantie moeten zijn. Hebben we dan toch te weinig warme kleding meegenomen?

Terug bij het hostel een drankje gedronken op het dakterras met wat hapjes erbij. Het was tijd om informatie te verzamelen voor morgen. Het reisschema zat niet helemaal in ons hoofd en hadden ons een dag vergist wat betreft de Ballestas eilanden. Toen wij (anders dan reisschema) aangaven dat wij de Ballestas eilanden en Huacachina op 1 dag wilden doen, zei de vrouw van het hostel dat het toch wel wat druk zou zijn voor mensen van 60 jaar en keek naar Gezina.

’s Avonds hebben wij gegeten in een leuk lokaal visrestaurantje. Hier hebben wij 3 verschillende gerechten besteld (waaronder de specialiteit Ceviche) met allerlei soorten verse vis. Was allemaal heerlijk. We duiken rond 22uur ons bed in.


Zondag 23 oktober 2015 – Van stad naar woestijn

Rond 5 uur ’s ochtends klaar wakker door de jetlag. Bij de 22 EUR per nacht per kamer was het ontbijt inbegrepen; twee broodjes pp met boter, jam, thee en oploskoffie. De tafel in de verouderde keuken was gedekt met een kleedje en plastic tafelzeil. Wij namen plaats op de plastic krukken daar omheen en de fluitketel begon al snel te fluiten.

Na het ontbijt houdt de hosteleigenaresse een taxi aan op staat welke ons voor een paar euro naar de busterminal bracht. De luxe bus (zelfs voor NL begrippen) naar Ica vertrok een kwartier later. De buitenwijken van Lima laten een totaal andere stad zien dan de nette wijk Miraflores. Veel sloppenwijken, vuilnis en bedelaars.

Al snel rijden we door kilometers lange zandvlaktes. Het is erg bewolkt maar lezen in de Rough Guide dat in Ica eigenlijk het gehele jaar de zon schijnt. Een uur voor aankomst (rit van 4,5uur in totaal) geloven we hier nog weinig van. Toch verschijnt een kwartier later ineens een blauw stukje lucht dat met de minuut groter wordt. Het uitzicht wordt steeds mooier met schaduwen op de woestijn en bergen op de verre achtergrond.

Ica is een sfeervol woestijnstadje. Het is druk, de tuk-tuks vliegen om je oren. De hoteleigenaar zag van een afstand 4 toeristen zoekend om zich heen kijken en komt zwaaiend naar buiten om ons te verwelkomen. Bij de receptie, inmiddels 15.00uur, worden de champagneglazen erbij gepakt en wordt met sterke drank (42%) genaamd Pisco geproost op onze komst. Arie en Wessel zeggen uiteraard geen nee zodra gevraagd wordt wie er nog een tweede glas wil.

Om 16.00uur worden we opgehaald voor een bezoekje aan het oasedorpje Huacachina. Wij hebben een excursie geboekt waarbij we met een buggy gaan scheuren door de omliggende honderdmeter hoge zandduinen. De ervaren bestuurder is een typisch mannetje dat wel zin heeft om even gas te geven. Met enorme snelheid rijden we bijna verticaal een duin op. Even kijken we elkaar aan en denken we dat de achterover vlakken met buggy en al, maar op dat moment kukelen we – weer bijna verticaal – aan de andere kant van de duin weer naar beneden. Gillen! De Nederlandse duinen en circuit Zandvoort is zijn er niets bij. Wat was dat gaaf! Links om, rechts om. Geen vaste route en elke keer weer spannend waar we heen ‘vliegen’. Op de top van één van de duinen stoppen we en kunnen we genieten van het uitzicht. Overal waar we kijken is zand, zand en nog meer zand. Achterin de buggy liggen een aantal sandboards. Gezina en Wessel pakken een board en schuiven op de buik van een duin af! Bij hen zat het zand overal: in het haar, tussen de nagels, tussen de tanden, in de schoenen en kleding. De zon gaat langzaam onder tussen de heuvels en wij gaan terug naar Ica.
Voor we terugkeren naar het hostel is het tijd om weer een stapel Soles uit de muur te trekken en nog wat te eten. Die kippetjes aan een spit heeft Arie die middag al meerdere keren gezien en toevallig lopen we daar nu weer langs. Het hok is alles behalve gezellig met de plastic tafels, TL verlichting en het keiharde geluid van de TV op de achtergrond. We bestellen een snelle hap: kip, worst en patat. Arie en Wessel lopen nog even door naar de supermarkt om broodjes te kopen voor morgenochtend, daar we al om 06.45 opgehaald worden voor een volgende tour. Inmiddels is het 20.40 en de tafel staat vol met drankjes, chips en ijs.


Maandag 24 oktober – Islas Ballestas en het National Park

De wekker had ons om 05.45 wakker moeten maken, echter had de schoonmaakster bedacht om het gasfornuis in de keuken vlak naast onze kamer om 04.00 schoon te gaan maken. Een aantal Peruaanse vrouwtjes maken daarna luidruchtig het ontbijt klaar en houden ons hierdoor wakker. Het meest zijn we verbaasd dat niet eens geprobeerd wordt om zachtjes te doen. Alsof het al 09.00 was. Iets eerder dan de wekker dan ook maar uit bed gestapt. De altijd vrolijke hosteleigenaar Luzio kwam met een grote lach en een opgewerkte ‘buenos dias!!’ langs de kamer op het moment dat ik naar de badkamer liep. Ach, het was allemaal ook zo erg nog niet. Gelijk niet meer het gevoel dat we vroeg opgestaan zijn door alle bedrijvigheid. Haar gewassen onder de kraan en daarna lijf gewassen met de paar druppels die uit de douchekop kwamen. Wessel en Arie hadden het ontbijt al klaarstaan: gesmeerde broodjes en papaya.
Een half uur later dan afgesproken zijn we opgehaald voor de boottocht naar de Ballestas eilanden. Vanuit Paracas gaan we met de speedboat die kant op. Op dit natuurreservaat mag je niet lopen en varen er dus alleen om heen. Een petje of hoedje moesten we meenemen. Niet iedereen van ons had direct in de gaten waarom. Na zo’n 20 minuten wisten we waarom. Vogels willen nog wel eens poepen. Niet honderden maar duizenden volgens (verschillende soorten) zaten op de eilanden of vlogen erboven. Sommige stukken waren zo dichtbevolkt dat het er zwart zag van de vogels.

Het bootje schommelt aardig heen en weer maar tijd om ons druk te maken over zeeziek worden is er niet. Wisten gewoon niet waar we moesten kijken. Wat een vogelsoorten, zeeleeuwen, krabben, zeesterren en pinguïns. Onderweg komen we langs de ‘Candelabra’, de vorm van een kandelaar die op een mysterieuze wijze in de rots is gesleten. Vergelijkbaar met de in Peru bekende Nazca lijnen.

Na een bak koffie op het terras gaan we terug naar de bus voor het middagprogramma. Een bezoek aan het Nationaal Park van Paracas. We komen weer midden in de woestijn terecht met allemaal heuvels waarbij het zand verschillende kleuren heeft: rood, geel en zwart. We kijken kilometers weg over de woestijn, de baai en de zee. We staan bovenop de steile 60 meter hoge rotsformatie en kijken zo de afgrond in. De zon is goed doorgekomen en de lucht is (anders dan vanmorgen) strak blauw wat voor mooie kleuren zorgt. Als afsluiting van de tour eten we bij een visrestaurantje in een kleine vissersbaai van het Nationaal Park. We zitten aan het water en zien weer veel vogels en hoe de vissers in traditionele vissersbootjes de lunch vangen. De verse vis was verrukkelijk!

Bij terugkomst in Paracas hebben we nog twee uur de tijd voor de bus naar de volgende bestemming, Nazca, vertrekt. Goed excuus om op het volgende terras neer te ploffen. Wel zoeken we inmiddels zoveel mogelijk schaduw op want de wangen en nekken zijn al mooi rood gekleurd.

Toen de bus naar Nazca vertrok was het inmiddels donker. We rijden door stukken van Peru waar geen brandend lampje te zien is. Volgens de tickets zouden Arie en Gezina stoel 11 en 12 hebben en Wes en ik 17 en 18. Wegens wagenziek (voorin is beter) geruild al voor we in de bus stapten. Blijken 4 plaatsen naast elkaar te zijn, alleen kan je op plek 11 en 12 met de benen languit. Geruild is geruild en van ruilen komt huilen… De elektriciteitskabels slaan nog een aantal keer op het dak van de bus, maar nadat we hiervan wakker schrikken slapen we gewoon weer verder. 4,5uur later zien we vanuit ineens een verlichte stad. We zijn aangekomen in Nazca! De hosteleigenaar staat op ons te wachten en brengt ons naar de accommodatie dat slechts twee blokken verderop ligt. Zal hij daar misschien wel een uur hebben staan wachten?! Goede service in ieder geval voor die €13,50 voor een nette tweepersoonskamer incl. eigen badkamer.

Na de uren slaap in de bus wel weer wakker en nemen om 22.00uur plaats in een pizzarestaurant en bestellen een familiepizza. We gaan pas om 01.00uur slapen.