Het land van de Mongolen, Mongolië!

Dag 10 – Zondag 10 september (vervolg)

Ik besluit wederom te voet naar het treinstation te gaan. Na een wandeling van 30 minuten heb ik meteen het andere gedeelte van Irkutsk gezien, dus twee vliegen in een klap. Op het station is het nog wel twee uur wachten dus ruim op tijd. Wanneer het perron nummer op het matrix bord verschijnt haast ik me naar de trein. Dit keer bestaat de trein uit Mongoolse toestellen. Deze lijken enorm op de Russische toestellen maar zijn (nog) iets meer gedateerd. Eenmaal in de cabine blijkt dat ik dit keer het onderste bed heb toegewezen gekregen, welke (ook in deze wagons) iets langer zijn dan de bovenste bedden. Eerst ben ik de enige in de cabine maar al snel hoor ik op de gang een bekend taaltje. Frank en Marian uit Heerhugowaard vergezellen me in de cabine, gezellig! Ze reizen met z’n tweeën maar gezien ze dezelfde reis hebben geboekt als een ander Nederlands stel uit Den Haag kun je haast wel zeggen dat ze met zijn vieren reizen. Op het laatste moment is er ook nog een jonge jongen uit Mongolië welke ook een bed heeft in onze cabine.

De eerste stop is al vrij snel. Helaas is het al donker (rond een uurtje of 22:30) dus is vanaf het station het Baikal meer niet meer te zien. Het spoor loopt voor het eerste gedeelte langs het meer namelijk. Als je een trein hebt welke vroeg vertrekt zal dit vast een mooi aanzicht zijn en kun je (bij mooi weer) Listvjanka aan de andere kant zien liggen.

Na de stop gaat iedereen slapen gezien we al morgen al vroeg een stop hebben en daarna een aantal uur niet.


Dag 11 – Maandag 11 september

Het is vroeg als ik voor het eerst wakker wordt. De eerste stop is de enige lange stop (en dus de mogelijkheid om eventjes de benen te strekken) voordat we na een aantal uurtjes treinen bij de Russische grens aankomen. Het station heeft niet veel te bieden maar het is grappig om te zien dat het groene bergachtige landschap van Rusland de afgelopen nacht plaats heeft gemaakt voor gele glooiende bergen.

Na een aantal uren kletsen met de medepassagiers komen we aan bij de Russische grens. Hier moeten we uit de trein en 3 uur lang wachten. Het weer is prachtig dus lig eindeloos in de zon. Het is compleet verlaten en de machinist is druk bezig met de treinwagons opnieuw aan het ordenen. De laatste Russische mensen verlaten hier de trein waardoor alleen onze wagon en de wagon achter ons uiteindelijk een trein vormen. In mijn wagon zitten nog 3 Argentijnse vrouwtjes, de Mongoolse jongen uit mijn cabine en zijn zusje (in een cabine verderop), het stel uit mijn cabine, het Haagse stel, een ander Nederlands stel van een jaar of 60 en twee vrouwen uit Zweden. De 2e wagon zit vol met Mongoolse monniken en hun begeleider/tour guide.

Ondanks dat er (naast een klein winkeltje waar iedereen wat ijs eet) verder niks te doen is, vliegt de tijd en voor ik het weet moeten we de cabine weer in. Na een uur wachten komen de grenswachters de paspoorten controleren… Toch weer eventjes spannend want gaat alles goedkomen? Ik ben als laatste van de hele trein aan de beurt en de vrouw geeft aan dat mijn papieren niet kloppen. Shit! Er ontstaat een beetje tumult want niemand weet nou goed hoe het precies zit. Ik probeer uit te leggen dat ik dat probleem al voorzag maar de vrouw duld geen tegenspraak en begrijpt mij ook gewoon niet want ze spreekt geen Engels en ik geen Russisch. Ze wijst dat ik naar buiten moet zodat we het daar verder kunnen bespreken. Het is inmiddels bloedheet in de trein dus snap dit punt maar geef aan dat ik wel mijn bagage mee wil. Straks gaat die trein er zonder mij vandoor en zit ik zonder mijn zooi, denk ik nog. Ik had mezelf hier al op voorbereid dus pak snel mijn twee tassen en volg de mevrouw naar buiten. De andere Nederlanders dragen ook hun steentje bij om verduidelijking te scheppen maar dit helpt nog niet echt. De vrouw is geïrriteerd en weet niet wat ze er mee aan moet… lekker dan, welkom in mijn wereld! Haha! Uiteindelijk schiet de gids van de monniken te hulp, hij spreekt een beetje Duits. Helaas is mijn Duits niet heel denderend maar Rick (van het stel uit Den Haag) spreekt heel goed Duits. De communicatie stroom gaat als volgt: Ik vertel Rick in het Nederlands wat mijn bevindingen zijn van de afgelopen dagen en met wie ik allemaal contact heb gehad (waaronder de ambassade en het Russische Immigration kantoor). Hij vertaald dit in het Duits en verteld dit aan de gids van de Monniken. Op zijn beurt geeft hij dit in het Mongools door aan de provotnitsa welke het vervolgens in het Russisch aan de grensbewaker verteld. De grensbewaker wordt er op een gegeven moment helemaal gek van en uit frustratie ramt ze een stempel in mijn paspoort en op het immigration formulier. Daarna maakt ze heel duidelijk dat we allemaal weer de trein in moeten… Phoe, dus toch goed gekomen lijkt het? Na nog tientallen minuten wachten worden de wagons doorzocht met honden en moeten de tassen open. Dit verloopt behoorlijk snel en we mogen door naar de Mongoolse grens! Missie geslaagd!

Na ruim een uur door niemandsland te hebben gereden (herkenbaar aan het hek langs het spoor) komen we aan bij de Mongoolse grens. Paspoorten worden wederom bekeken, wat in 10 minuten gefixt is. Daarna moeten we de trein uit. Wat er precies gaat gebeuren weten we niet maar met 2 uur moeten we weer de trein in. Inmiddels is het alweer donker en is de avond alweer ingegaan. Op het station lijkt geen winkel te zitten dus ik ga naar de winkel aan de overkant van de straat. Gezien bij aankomst van de Mongoolse grens we de mogelijkheid hadden onze Roebels te wisselen voor de Mongoolse munteenheid heb ik bergen met geld in mijn broekzak zitten. Koop wat koekjes en fris en ga terug naar het station. Met nog 10 minuten op de klok zien de andere Nederlanders aan mijn koopwaar dat er dus een winkeltje is en ze vragen of er ook nog wat drank te halen valt. Ik geef aan dat er enorm veel drank was waarop ze een sprintje trekken naar de winkel. Ze komen terug met wat blikken bier en een flesje wodka… om te vieren dat we de grens over zijn gekomen en we moeten toch de avond doorkomen, is het motto. Bij de trein blijkt dat we nog 15 minuten moeten wachten want de trein vertrekt toch iets later, 20:05 namelijk. Ik besluit nog eventjes naar de WC te gaan op het station en op mijn weg hier naartoe kom ik toch een winkeltje tegen op het station. Gezien de rest ook wat biertjes heeft gehaald en ik weiger op andermans zak te teren besluit ik er ook nog een paar te kopen. Een flesje wodka kost maar 1,5 euro dus neem er daar ook eentje van mee. Snel naar de WC en terug naar de trein. Rond 20u sta ik bij de trein (welke inmiddels behoorlijk lang is geworden, er zijn weer nieuwe wagons aangekoppeld) bij wagon 8. Als 4 minuten later de wagon deur nog steeds gesloten is en ik nog steeds geen monniken of andere Nederlanders zie en hoor, begin ik mij toch af te vragen of ik wel bij de juiste wagon sta. Wagon 8 is de laatste wagon van deze trein en ik voel aan mijn water dat er iets niet klopt. Met een sprintje ren ik naar het voorste gedeelte van de ellendig lange trein (met gemak 20 wagons) en zie in de verte de provotnisa zwaaien en de andere Nederlanders hoor ik mijn naam roepen… Wat blijkt; onze trein is verplaatst naar het 2e spoor maar deze is niet zichtbaar door de andere lange trein welke op spoor 1 staat. Net op tijd beland ik in de juiste wagon nummero 8! Nu natuurlijk een goed verhaal welke ik met een glimlach opschrijf, toch kneep ik hem enorm op dat moment zul je begrijpen. Uiteindelijk worden onze wagons ook nog aan de lange trein toegevoegd dus was het allemaal goed gekomen als ik later dan 20:05 in mijn eigen wagon was gaan zitten.

De avond vliegt voorbij als we gezellig met z’n 7en in onze cabine aan het bier en wodka zitten. Gezien je officieel geen alcohol mag drinken in de trein (hoewel de Russen zich daar niet gek veel van aantrekken zoals jullie weten) doen we de deur van de cabine dicht. De provotnitsa weet donders goed dat we dit doen maar ziet het door de vingers. Rond middernacht gaan we allemaal, met een stuk in de kraag, slapen. Om 5 uur gaat de wekker want 45 minuten daarna zullen we aankomen in Ulaan Baatar.


Dag 12 – Dinsdag 12 september

Om 5 uur worden we gewekt door de provitnitsa. Ze lacht ons allemaal toe want ziet dat de meeste de wodka van gisteravond nog aan het verwerken zijn. In 45 minuten pakt iedereen zijn handel bij elkaar en lever ik het beddengoed weer in bij de beste mevrouw.

Op het station aangekomen zegt iedereen elkaar gedag, het waren een paar mooie uren samen waarin een hoop spanning was en nog meer gelachen is. Op het station staat er iemand te wachten met een bordje met mijn naam er op. Gedurende de hele reis heb ik geen transfers geboekt, behalve deze keer, gezien ik de komende nachten ga verblijven in een ger/yurt kamp in het Terelj National Park van Mongolie wat in deze tijd van het jaar lastig te bereiken is met openbaar vervoer. Ik verblijf bij Bert, een Nederlander welke hier samen met zijn Mongoolse gezin zo’n kamp heeft opgezet in de afgelopen 10 jaar. Bert zou mij zelf op komen halen van het station maar dit blijkt toch iemand anders te zijn. We drinken samen een bak koffie op het station want Bert is wat later, verteld de chauffeur. Dat Bert wat later zou zijn komt niet als een verrassing want als je recensies leest op internet is dit eerder de regel dan uitzondering. Hij belt een paar keer met Bert maar gezien Bert nog wat meer tijd nodig heeft laat de chauffeur mij vanuit de auto Ulaan Baatar zien. Na 2 uur rondrijden eindigen we bij Bert zijn appartement. Hier wachten we nog een half uur waarna hij met een slaperig hoofd aan komt lopen. Zelf slaapt hij dus in UB (zoals lokaal Ulaan Baatar wordt genoemd).

In 2,5 uur tijd brengt Bert mij in zijn 4x4 naar het Terelj National Park. Onderweg halen we nog wat boodschappen. Bert is een bijzonder persoon. Hij spreekt de Mongoolse taal heel goed maar heeft een wat gehaaste en schreeuwerige manier van communiceren. Dit klinkt vervelend maar is eigenlijk onwijs leuk om te zien. Het is een bijzondere man maar hij heeft verhalen genoeg. De verhalen over hoe hij hier is belandt, dat hij door Siberië heeft gereisd in 8 maanden tijd etc. etc. zal ik jullie besparen.

Het landschap is werkelijk prachtig. Uitgestrekte heuvels en gebergte met vrij kalige begroeiing er op. De huizen onderweg zijn armoedig en dat dit toch echt nog wel een ontwikkelingsland te noemen is, is goed zichtbaar. Het laatste stuk (als we al ruim een uur geleden het Terelj park in zijn gereden) is bosrijk en grote gaten, plassen en rivieren die over moeten worden gestoken verklaren ook de reden dat we in een 4x4 rijden.

Rond 11 uur kom ik aan in Bert zijn kamp. Een uitgestorven plek met niks meer en minder dan rust en prachtige vergezichten door de valleien van Terelj. Ik dump mijn spullen in de tent en raak in gesprek met twee Nederlanders. Op het park verblijven op dit moment 8 Nederlanders (allemaal kenden ze elkaar niet maar ook zij hebben dezelfde reis als elkaar geboekt dus zitten met elkaar “opgescheept”). De gesprekken zijn leuk en onder het genot van wat biertjes vliegt de middag voorbij. Bert is na mijn aankomst al snel weer weg maar zijn vrouw en zoon verzorgen alles in en om het kamp. Ze maken een heerlijke Hollandse pot (aardappelen, broccoli, salade en een sukade lapje). Voor het eerst sinds dagen weer een fatsoenlijke avond maaltijd en dat is genieten kan ik je vertellen!

Na het eten maken we een kampvuur, drinken nog wat biertjes en vertellen sterke verhalen (zoals het hoort bij een kampvuur). Om 10 uur is iedereen bekaf en is het buiten inmiddels rond of onder het vriespunt dus duikt iedereen zijn tent in. Binnenin de tent is het minstens net zo koud. Gelukkig staat er een kachel! Deze moet je zelf stoken dus ik stook nog een uur lang de boel flink op. Als op een gegeven moment de kachel roodgloeiend is ga ik slapen. Om de drie uur de wekker om wat nieuw hout in de kachel te gooien. Als het vuur namelijk uit gaat is het ’s nachts moeilijk weer aan te krijgen en bovendien zit je er natuurlijk niet op te wachten om hier ’s nachts heel lang mee in de weer te zijn.


Dag 13 – Woensdag 13 september

Ondanks het regelmatig opnieuw opstoken van de kachel afgelopen nacht zijn er toch wel koude momenten geweest. Helemaal als ik wakker wordt heb ik het steenkoud. Wel heerlijk geslapen overigens! Buiten schijnt de zon en onder het genot van een ontbijtje warm ik op in de zon. Een warme douche pakken zit er niet in want die hebben we hier niet. De WC is een hokje met een gat in de grond, stromend water en elektra is er simpelweg niet.

Na het ontbijt ga ik samen met een local 3 uur lang paardrijden. Een hele leuke ervaring en de tocht gaat nog verder de vallei in. Tijdens de rit komen we dan ook niemand anders tegen. Het weer is prachtig dus insmeren geblazen!

Bij terugkomst is het tijd voor een lunch. Bert zijn vrouw heeft een heerlijk soepje gemaakt! De andere Nederlandse groep is inmiddels vertrokken waardoor ik de enige ben in het kamp. Vlak na de lunch vraagt Bert zijn vrouw of het oke is als er vannacht nog een andere Nederlandse jongen bij mij in de yurt verblijft. Dit is zeker geen probleem! Dan kunnen we vannacht mooi de stookmomenten verdelen zodat ieder er maar 1 keer per nacht uit hoeft op de kachel weer op volle toeren te laten draaien. De “andere” Nederlandse jongen blijkt Pim te zijn. Pim zat op dezelfde trein en in dezelfde wagon als ik op het traject Moskou – Irkutsk. Gezellig dus, want we hebben al regelmatig gesproken tijdens deze treinrit. Nog een Nederlands stel arriveert gelijktijdig met Pim.

Samen met hen besluiten we 1 van de omliggende bergen op te gaan om het uitzicht van bovenaf te aanschouwen. Na een pittige tocht van ruim 3 uren met wederom prachtige uitzichten keren we terug in het kamp. Met de laatste zonnestralen op mijn kop was ik mijn broek (die inmiddels van het paardrijden en de wandeling flink smerig is) en wat ondergoed in de rivier. Als mijn halve lichaam al nat is tijdens het wassen besluit ik mezelf ook te wassen in de rivier. Dit is in het begin enorm koud en blijft koud maar is zeker verfrissend. Na de treinreis en afgelopen nacht niet te kunnen hebben gedoucht heb ik toch een fris gevoel en loop ik in een klein kwartiertje terug naar het kamp waar weer een Hollandse pot klaar staat als avond maaltijd! Tot 22u vullen we de avond met gesprekken en wat biertjes. Daarna weer de tent warm stoken en heerlijk slapen!


Dag 14 – Donderdag 14 september

Na een prima nacht en ontbijt brengt de buurman van het kamp mij naar de rand van de rivier. Afgelopen nacht is de waterspiegel gestegen waardoor Bert mijn zijn 4x4 niet door de rivier kan. Een loopbrug brengt mij naar de andere kant waar een andere chauffeur staat te wachten. Hij brengt mij naar een dorp tussen UB en Terelj waar ik met Bert meerijd richting UB. De onduidelijkheid rondom deze transitie geeft je het gevoel dat je onderdeel bent geworden van een soort van mensen handel, haha!

Eenmaal bij Bert in de 4x4 betaal ik hem in euro’s en zet hij mij af in UB bij mijn hostel. Het hostel is vrij nieuw maar is gebouwd met bij elkaar geraapte materialen zo te zien. Ondanks dat natuurlijk super deluxe en mijn meest luxe overnachting sinds Moskou.

Om de hoek van het hostel eet ik voor een paar euro een tipan (de Mongoolse keuken is een mix van de Russische en de Chinese, eigenlijk is het hele land dat) en vermaak mij de rest van de middag en avond met contact opnemen met het thuisfront en Netflix (WiFi, wohoo!). Aan het einde van de dag ook nog de treintix voor morgen ophalen bij het treinstation op de hoek en dan duik ik het stapelbed in op de slaapzaal. Op de slaapzaal ligt maar 1 andere gast dus het is lekker rustig… dat belooft een goede nacht te worden.


Dag 15 – Vrijdag 15 september

De nacht is rustig en slaap tot 9 uur. Na een ontbijt in het hostel (is inclusief bij de overnachting van 4 euro) en een lange warme douche besluit ik vandaag vrij weinig te ondernemen. De ochtend en middag vul ik met Netflix en gesprekken met een Fransman welke hier ook verblijft en op een lange wereldreis is (op zijn motor) van 4 jaar. ’s Middags eet ik weer tipan en typ dit verhaal.

Nu gaat de Wessel karavaan weer bepakt en bezakt naar het treinstation om de hoek! Op naar China! Een nachtje nog in de trans mongolie trein en dan zit dat gedeelte er op. De eerste trein brengt mij naar Jining (China). Morgen rond 19u kom ik daar aan. Hier moet ik dan mijn treinticket ophalen bij het hotel gelegen aan het treinstation waarna ik met een “normale” (dus geen slaap-) trein in 1,5 uur doorreis naar Datong.

Tot zover Mongolië! Wat een bijzonder land om te zien en weer enorm veel nieuwe ervaringen en indrukken opgedaan! Het bloed begint weer sneller te stromen, benieuwd wat China te bieden heeft!