Chili en het eerste deel van Bolivia

Zaterdag 29 oktober 2016 – Grens over naar Chili

Vandaag is een reisdag. De bus vanuit Arequipa naar de grensstad Tacna vertrekt om 09.00uur en doet er 6,5uur over. Eerder keken we constant naar buiten maar zijn inmiddels zo ‘gewend’ aan het woestijnlandschap dat we ons vermaken met een tijdschrift, de foto’s en video’s. Daarnaast raken we ook weer gewend aan het reizen dat zo’n busrit niet meer zoveel voorstelt.

Vanuit Tacna moeten we nog maar zien hoe we het doen. Bij aankomst komen al een aantal mensen naar ons toe die ons wel met hun prive-auto de grens over willen brengen naar Arica. Klinkt wel gemakkelijk maar er hangen wel bordjes die je waarschuwen voor dit soort fratsen. De gewone bus en de collectivo’s (kleine busjes) zijn de andere optie. De gewone bus is echt een oud ding en de collectivo’s zien we niet zo snel. We stappen toch maar bij een mannetje met een oude auto met doorgezakte banken in. De passagiers die hij eerder had gestrikt, gooit hij zijn auto uit. Dit is vast een betere deal, voor hem. Hij doet dit vaker want de formulieren voor immigration heeft hij in de auto liggen en vullen wij onderweg vast in. Peru uit en Chili in kostte nog een hoop tijd. Na de grens is het nog maar een klein stukje naar Arica en hij zet ons daar af bij het hotel. Voor nog geen 30EUR heeft hij er een hoop werk aan.

Het is een prima hotel en vergeleken met de hostels waar we eerdere nachten in verbleven is het al helemaal luxe. Maar ja, alle waar is naar zijn geld want betalen hier dan ook 6x zoveel. In Chili is het twee uur later dan in Peru waardoor het ineens al best laat is geworden. We lopen over de boulevard langs zee en eten Italiaans bij een restaurant. Terug bij het hotel liggen de zachte bedden zo lekker dat we de beste nacht hebben sinds we hier zijn. Even bijtanken!


Zondag 30 oktober 2016 – Arica

Vanmorgen geen wekker. Hoeven pas om 14.00uur uit te checken en doen rustig aan. Gezina en Arie zijn eerder wakker dan wij en gaan vast eten. Wessel en ik eten daarna samen. ’s Ochtends is het behoorlijk bewolkt maar de zon breekt ’s middags door. Dit is trouwens bijna in iedere stad zo geweest. Met 22 graden en een harde wind aan zee is het daar nog wat fris. Wel mogen vandaag nog de gehele dag gebruik maken van het zwembad (uit de wind, top!) en Arie en Gezina gaan zelfs nog even de sauna in. Rond 18.30uur zijn we de zon wel zat (en ons rood gekleurde velletje ook) en halen we op de boulevard taco’s en empanadas bij een foodtruck voor het diner. We vermaken ons in de lobby tot we met de taxi naar het busstation gaan waar vandaan de nachtbus naar San Pedro de Atacama vertrekt.


Maandag 31 oktober 2016 – San Pedro de Atacama

Na een busrit van ruim 12 uur komen we rond 10.30uur aan in dit kleinschalige woestijndorpje dat in een oase ligt. Het appartement dat we gehuurd hebben ligt in een straat dat (nog) niet in Google Maps zichtbaar is. Het is al bloedheet en kunnen het niet gemakkelijk vinden. Wessel en Arie nemen plaats in de schaduw en Gezina en ik zoeken verder. De zon is nog niet eerder zo fel geweest. Na een half uur zoeken vinden we het per toeval.

Na een frisse douche gaan we het centrum in. Er moet nog genoeg gedaan worden: tour voor morgen betalen, geld pinnen, tour regelen voor vanmiddag, Pesos ruilen voor Bolivianos en er moet nog even geluncht worden. De kleine straatjes zijn sfeervol. Alleen maar lage gebouwtjes welke gemaakt zijn van zongedroogde kleiblokken en vervolgens wit zijn geverfd. Dit dorp leeft van toerisme en staat dan ook vol met restaurantjes, travel agencies en souvenirshops.

Om 16.00uur gaan we de Atacama woestijn in en rijden we Valle de la Luna, oftewel de maanvallei, binnen. Het is hier bloedheet. Sinds mei heeft het hier niet meer geregend en de luchtvochtigheid is slechts 10%. Grappig om te zien hoe wind, zon, zand, zout en steen vreemde creaties hebben achtergelaten. Bij mooie panorama’s maken we foto’s en we zien de zonsondergang. De omgeving met o.a. een vulkaan op de achtergrond krijgen magische kleuren: rood, paars en blauw.


Dinsdag 1 november 2016 – Jeeptour naar Laguna Colorada

Vandaag zijn we om 08.00uur opgehaald met een busje en hebben we allereerst de exit-stamp van Chili opgehaald. Vervolgens een half uur door niemandsland waarna we een klein stenen huisje in de woestijn treffen voor de immigration van Bolivia. Naast ons is een grote vulkaan die zorgt voor de scheiding tussen de landen. Aan de Bolivia kant waait het behoorlijk en voelt het ijskoud aan. Shirt, twee fleecevesten en een jas over elkaar heen aan. Muts op. Vanuit de bus wordt een soort behangtafel gehaald en uitgeklapt waarop een typisch kleurrijk kleedje wordt gelegd met broodjes, cake, thee, koffie en warme chocolademelk.

We zijn omringd door grote 4x4 jeeps waarop de grote bagage op het dak wordt gebonden. Eerst ontbijt, dan immigration. Dat dachten er meer en er staan tientallen mensen volop in de wind in een rij te wachten. Ik probeer wat te schuilen achter de mensen voor ons maar het blijft behoorlijk fris. Nadat we de stempel te pakken hebben klimmen we de grijze jeep in. Naast ons stappen twee Duitsers in die met ons de tour zullen doen. De komende dagen rijden we op een hoogte van zo’n 4000 meter.

We betalen de entree voor het National Park (Reserva Eduardo Avaroa) en staan aan de voet van de Laguna Blanca. Heel lichtblauw water omringd door vulkaantoppen in verschillende kleuren. In deze grote lagune staan groepjes roze gekleurde verlegen flamingo’s die wat verder de lagune ingaan als je langs komt lopen. We maken hier een wandeling en hebben de tijd de omgeving te verkennen. We rijden verder naar de volgende lagune, Laguna Verde dat blauwgroen gekleurd is door het hoge mineraalgehalte. We klimmen terug de jeep in en gaan naar 5000 meter hoogte. Zolang we stil blijven zitten is er niets aan de hand, maar snel draaien maakt je wat duizelig en misselijk. Ook in dit National Park kunnen we opwarmen in een hot spring. Alleen het idee om alle kleren uit te trekken en in bikini door de koude berglucht naar het 38 graden warme water te lopen spreekt ons niet zo aan. We zijn hier maar één keer en als je er eenmaal in ligt… ben je het zo weer vergeten. Het enige nadeel is dat we er ook weer een keer uit moeten.

Nog een stop voor de lunch bij ’s werelds hoogst gelegen geisers (4300 meter). Hoop rook, gepruttel en vooral heftige rotte eieren stank. De lunch wordt geserveerd op de overnachtingsplek. Grappig gebouwtje met verschillende dorms en een groepsruimte. Wel weer back to basic. De tafels zijn gedekt en al snel verschijnen worstjes, salade, aardappelpuree, bananen en frisdrank op tafel. Hadden veel zin in eten en het smaakte goed. Na een korte siësta is het tijd voor de roze/rode Laguna Colorada. Enorm indrukwekkend landschap. De lagune heeft een diepe kleur en overal liggen banken van zout. Tientallen of misschien wel honderden flamingo’s verspreid door de lagune. De zon is al aardig ver gezakt op het moment dat we terugrijden. Het programma voor vandaag zit erop en we horen dat de thee, koffie en koekjes klaarstaan. Dit spreekt ons wel aan!

We kletsen gezellig met elkaar en wachten op het diner. Het begint donker en koud te worden. Mijn bikini, die buiten hing te drogen, is bevroren. Gelukkig, dit keer hebben we een paar uur stroom en licht. Deze hebben we wel moeten ‘ruilen’ voor de douche en moeten we het doen met een kraantje met ijskoud water uit de bergen. Door de soep en pasta zijn we weer wat opgewarmd maar houden het niet lang meer vol. Slapen met z’n vieren op een kamer en hebben allemaal 3 dikke (+stoffige en statische) dekens en kon nog een extra slaapzak lenen. De hoofdkussens zijn wel 50 jaar oud en zijn blij dat we de hoeslakens met daarop een foto van de fam. Zaal bij ons hebben. Gare nacht, amper geslapen. Wat een lawaai en gespook.


Woensdag 2 november 2016 – Jeeptour naar San Juan

De jeep wordt bijgevuld met brandstof dat in de jerrycans op het dak van de jeep is opgeslagen. Wij kunnen niet douchen en zijn na het ontbijt (pancakes!) en het inpakken van de tas dan ook snel klaar.

We vertrekken om 07.30uur door de Sioli woestijn in de richting van verschillende lagunes. We stoppen bij de mooiste (waarvan sommige nog mooier zijn dan anderen) en hebben de tijd rond te lopen. Overal staan flamingo’s. Daarnaast stoppen we bij grillige rotsformaties waar ook de ‘beroemde’ van dit gebied staat: Arbol de Piedra.

Rond lunchtijd zijn we bij een van de lagunes en maakt Miguel, onze gids, de lunch klaar. We vinden een hoekje uit de wind en genieten van de warmte van de zon. Hij roept ons en heeft in de achterbank van de jeep een salade, tonijn, rijst, mais en drinken klaarstaan. Zo simpel maar echt lekker! Er wordt hier vaker gegeten want de vogels en zelfs een muisje weten ons te vinden. Na een uur is het tijd om te vertrekken en rijden we richting San Juan, waar we zullen overnachten. We rijden langs gekleurde bergtoppen, uitgestrekte zandvlaktes en stoppen op een uitzichtpunt met zicht op een actieve vulkaan.

Rond 16.30uur komen we aan bij het hostel dat gemaakt is van zout. De muren, bankjes en tafels zijn stevig. De grond is net als een bounty strand, alleen dan niet van zand. We hebben hier allemaal een minuut of 10 om te douchen en de eerste hebben kans op warm water. Voordat de gids uitgepraat was had ik mijn spullen bij elkaar en sta als tweede in de rij. Echt warm was het niet maar ook niet ijskoud. We drinken wat, eten wat en gaan naar bed.


Donderdag 3 november 2016 – Jeeptocht naar Uyuni

De wekker ging om 03.45uur. Mooi op tijd weg om de zonsopkomst te bekijken vanaf de zoutvlaktes. Douche in, uitgekleed, kraan open. Steenkoud! Hier ga ik echt niet onderstaan. Kleren snel maar weer aan. Om half 5 vertrekken we met drie jeeps richting de zoutvlakte. We zien het al behoorlijk licht worden en de oranje gloed wordt zichtbaar. De chauffeurs geven flink gas. Na zo’n 30 minuten remmen we hard af in een bocht. De andere twee jeeps, die voor ons reden, staan al stil. In de linkerberm staat een andere jeep scheef in het zand. Iedereen staat ernaast te koekeloeren. Het is een ongeschreven regel dat de jeeps elkaar allemaal helpen. Iedereen eruit en 80% van de mensen helpt met duwen aan de achter- en zijkant. De zon komt vast snel op. Na meerdere pogingen lukt het om de jeep weer grip te laten hebben. Gelijk instappen en door. Helaas zien we de zon vijf minuten voor aankomst op de horizon verschijnen en hebben we het net gemist. Toch blijft de enorme zoutoppervlakte schitterend. Na wat foto’s rijden we door naar Incahuasi Island, een eiland volledig omringd door de uitgestrektheid van het Salar de Uyuni zout. De rotsformatie is op sommige stukken steil en staat vol met cactussen van wel 10 meter hoog. Met het aangegeven pad gaan we naar de top voor het uitzicht: zout, cactussen en een knalblauwe lucht.
Eenmaal beneden heeft Miguel in de achterbak het ontbijt voorbereid en eten we aan een tafel van zout in de zon.

We vervolgen de route met 40 kilometer dwars over de zoutvlakte heen. Andere jeeps die naast ons rijden lijken te zweven. Miguel heeft een eigen systeempje met de ramen. Mensen die aan de raamkant zitten hebben er een dagtaak aan. Dan alleen voor alles open, dan alleen links of rechts en soms gekruist. Na 3 dagen zijn we er nog steeds niet achter hoe dit precies zit.

Nadat we de zoutvlakte over zijn gescheurd (met tussendoor nog wat foto-stops) stoppen we bij het kerkhof voor treinen. Hier liggen talloze treinen te verroesten in the middle of nowhere. Een kleine tornado waait langs. Wessel en Gezina klimmen als aapjes overal op en Arie en ik maken de foto’s. Het is het eind van de tour en worden afgezet bij het kantoor van de reisorganisatie. De tassen kunnen we hier laten staan. Wessel en Arie nemen met de twee Duitsers (Frido en Christoph) plaats op het terras en bestellen veel bier. Gezina en ik gaan op zoek naar een automaat waar we geld kunnen opnemen (niet altijd even gemakkelijk) en regelen bustickets voor de nachtbus naar La Paz. Verschil in prijs is erg groot en kiezen voor de goedkoopste. We schuiven aan op het terras en hebben een gezellige middag met een diner met enorme pizza’s als afsluiting. Richting de bus en verwachten het ergste. Stappen de bus in en er staan over de breedte 3 grote stoelen. Zitten lekker, deken erbij en de stoel kan bijna plat. Goed geslapen!


Vrijdag 4 november 2016 – La Paz

Rond 07.00uur melden we ons bij het hotel midden in het centrum. De taxichauffeur probeerde ons nog even op te lichten maar boze Wes trekt het geld gewoon uit zijn handen. We worden vriendelijk ontvangen in het hotel en krijgen 7 kamers te zien waar we uit kunnen kiezen. Mogen er direct in (wat een mazzel) en nemen een lange douche. Een blik uit het raam doet ons hart sneller kloppen: wat leuk hier! Terug in de chaos van een enorme stad. De kleurrijke straatjes staan vol met marktkramen. Oude Amerikaanse bussen rijden rond. De vrouwen hebben meerdere lagen traditionele kleding aan. Grote jurken, rokken en vollen kleden die alles behalve afkleden. Na even relaxen verzamelen we voor een ontbijt in een restaurant waar we uitgebreid eten en het voor sommige noodzakelijke bakje koffie drinken. Het zonnetje breekt door en het wordt warmer. De jassen gaan terug het hotel in en wij gaan de door ons opgestelde wandelroute lopen langs de hoogtepunten van deze stad.

We starten op de interessante heksenmarkt (Marcado de Hechiceria). Hier worden naast souvenirs magische producten verkocht met een geneeskundige werking, zoals kruiden, stenen en… foetussen van lama’s. Door hen gebruikt om goede en kwade geesten te beïnvloeden. Zo’n lamafoetus wordt bijvoorbeeld bij nieuwbouw onder een hoeksteen begraven voor geluk. Juist ja. We vervolgen de route naar de San Francisco kathedraal. Onder het genot van een ijsje zitten we op de trap aan het plein en kijken we mensen. In iedere stad leuk. Een andere lokale markt komt niet echt op gang en moeten de heuvels op naar het busstation voor tickets voor morgen. De stad ligt hoog (4000 meter) en geen straat is vlak. Bij het busstation lopen we allemaal te puffen. Valt niet mee, klimmen op deze hoogte. Maken ons al wat zorgen over de komende klimpartijen…

Tickets in de pocket en dalen via een schattig fotogeniek keienstraatje (Calle Jaén) weer richting het centrum. Op straat spreken we meerdere mensen aan om informatie te krijgen over Le Teleferico, een kabelbaan die over de stad gaat en een goed beeld geeft van boven af. De mensen willen graag helpen maar spreken amper Engels. Een jonge gast ziet ons stuntelen en komt ons helpen. Hij vertelt ons dat we een taxi moeten nemen en waarheen. Dit doen we en pakken vervolgens de gele en groene lijn. Wat een enorme stad.

Hebben eens op de afschriften gekeken. Wisselkoers is beter dan verwacht! Dan maar souvenirs kopen en weer uit eten…