"U spreekt met het Nederlandse consulaat Moskou.."

Dag 3 – Zondag 2 september

De wekker gaat vroeg, of laat, dat is maar net hoe je het bekijkt. In ieder geval om 3:30. Ik sleep mijn spullen uit de donkere slaapzaal naar de gang waar ik al mijn spullen inpak. Nog een snelle douche en als ik om 5 voor 4 naar buiten loop staat de taxi er al. Ook deze man spreekt geen Engels dus je kunt je voorstellen dat we hele goede gesprekken hebben gehad tijdens de rit van 45 minuten naar het vliegveld.

De gele hoes gaat weer om de backpack en ik lever de Chiquita weer in. Bij het inchecken worden er nog een paar mensen aangeschoten om naar mijn paspoort te loeren. Ik vraag of alles in orde is en ik krijg bevestiging. Ik krijg een mooie stoel bij de nooduitgang toegewezen dus heb dit keer veel beenruimte, lekker! Ik val meteen in slaap waardoor ik het opstijgen al niet meer meekrijg en schiet pas weer wakker als de wielen van het vliegtuig de grond van Rusland raken. De vlucht duurde maar een uur helaas, had nog wel langer kunnen en willen slapen.

Op het vliegveld is het lang wachten op de bagage. Gelukkig voor iedereen uit mijn vlucht dus zit er niet over in dat mijn bagage pleiten is. Het vliegveld is groot en het is een chaos van mensen. Eenmaal buiten het vliegveld pak ik de Aeroexpress (rechtstreekse lijn naar een groot treinstation in Moskou) welke mij in 45 minuten naar zijn eindbestemming brengt.

Dan begint het feest met de metro’s weer. Ik probeer het eerst zelf te fixen maar krijg het toch niet voor elkaar. De eerste beste man welke ik aanschiet wil heel graag en snapt waar ik heen wil. Echter twijfel ik aan zijn advies en zodra hij buiten beeld is ga ik opnieuw het zelf proberen. Na 10 minuten denk ik te weten waar ik heen moet; 4 haltes op de blauwe lijn, overstappen en nog 3 haltes op de rode lijn. Daarna een stukje lopen en voila! Easypeasy!

Eenmaal in het hostel kan ik nog niet naar m’n bunk op de slaapzaal. Het is inmiddels rond 10/11 uur en kan er vanaf 15u in. Doe al wel vast de check in en kom later terug is het idee. Tijdens het inchecken ontstaan er wat vragen over mijn immigration form (dat formulier waar je al je informatie op moet zetten tijdens binnenkomst land, de ene helft scheuren ze af en de andere helft moet je bewaren en afgeven als je weer het land verlaat). Het probleem is; ik heb er geen. Dit is ook waarom ik van te voren wat geouwehoer heb gehad met mijn visum voor Wit-Rusland. Omdat de vlucht route van Wit-Rusland wordt gezien als een nationale vlucht, ga ik feitelijk gezien het land niet uit. Om deze reden is mijn immigration form van Wit-Rusland ook nog niet uit gestempeld (en hier een einddatum op staat van 3 september, gisteren dus). Gelukkig is mijn visum van Rusland wel gestempeld maar hier snappen ze er in ieder geval niks van. Resultaat; mijn visum kan niet ingeschreven worden (dit moet binnen 7 dagen na binnenkomst Rusland)… Ellende dus. Een naar gevoel bekruipt mij en de moed zakt in mijn schoenen, ik weet hoe de Russen zijn met dit soort zaken.

Gezien het zondag is kan ik ook geen contact opnemen met het visum bureau dat mijn visum voor Rusland heeft geregeld. Ik probeer zelf wijzer te worden door op internet te googlen maar hier wordt niet veel meer duidelijker (reist er dan niemand van Wit-Rusland naar Rusland als toerist zijnde?) en lees eigenlijk alleen maar horror verhalen over het ontbreken van (doordat deze is kwijtgeraakt) immigration cards… Gezien ik nu niet verder kom moet ik dit morgen maar op gaan pakken en nu op pad, dit kan namelijk morgen nog wel eens een groot gedeelte van de dag in beslag gaan nemen. De zon komt inmiddels tussen de wolken door en ik ga op pad; op naar het Kremlin!

Wat een chaos hier. Met Chinezen wel te verstaan. Ik manoeuvreer weer behendig om de selfiesticks en papaplu’s heen (geleerd in Azië, geloof mij; op 2 meter hoogte zijn die dingen levensgevaarlijk) en sluit aan in de rij voor kaartjes. Voor mij staan twee Nederlanders. Ik ga meteen het gesprek aan om zo snel mogelijk ter zake te kunnen komen. Dus na het standaard “waar-komen-jullie-vandaan-“ en “hoe-lang-blijven-jullie-nog-“ verhaal kom ik ter zake; Zeg, hoe hebben jullie dat gedaan met de visum registratie? Ze verblijven in een hotel en hebben werkelijk waar geen idee waar ik het over heb… goed; thanks for nothing. Geintje natuurlijk, het hotel zal het voor ze geregeld hebben. Ze vertellen mij ook dat er verschillende rijen zijn voor tickets. Het is totaal onduidelijk bij welk loket je moet zijn voor welk ticket dus ik verander naar het loket met de kortste rij. Koop een ticket voor het Kremlin en zie ook Armory staan, dat klinkt goed! Bij loket twee koop ik een ticket voor de Armory. Wel haasten want inmiddels is het 13:50 en het Armory ticket is geldig tot 14u. Op de plattegrond is te zien dat de Armory aan de andere kant van het Kremlin is. Het Kremlin is een dorp op zich dus ik haast me naar de ingang van de Armory.

Bij Armory denk ik aan oude wapens en dat soort fratsen. Eenmaal binnen blijkt dat de Russen het hamsteren prima onder de knie hebben en een gigantische collectie aan oude gewaden, tronen, koetsen en ander goud/zilver materiaal bij elkaar hebben verzameld. Niet wat ik had verwacht, wel boeiend. De audiotour laat ik voor wat het is (daarom moest ik hier om 14u zijn) en ga voor oud Hollands plaatjes kijken. Twintig minuten en 15 koetsen verder houd ik het hier voor gezien. Gelukkig voor jullie mogen hier geen foto’s worden gemaakt, haha! Ik bekijk de rest van het Kremlin wat leuk is om te zien. Het is gigantisch maar had het imposanter verwacht. Toch goed om het gezien te hebben.

Ik slenter nog wat rond buiten het Kremlin en vermaak me door het lezen van een boek in het aangrenzende park. Wou eigenlijk ook nog naar het Rode Plein maar dat is vandaag gesloten wegens een of andere party aldaar. Tijdens het lezen van mijn boek wordt ik in goed Engels (met Russisch accent) aangesproken. Dus er zijn wel Russen die Engels kunnen spreken? Ik kijk omhoog en zie dat het een zwerver is met ongeveer nog 2,5 tand in haar mond. Lekker dan, is er eindelijk iemand die Engels spreekt, is het een wacko. Ze is knettergek en doet allemaal ballet dansjes voor me. Na 10 minuten kan ik haar afwimpelen en komt het hoge woord er uit; of ik wat centen voor haar heb. Ik heb nog geen Roepie op zak, wat mij er aan herinnerd dat ik nog moet pinnen.

Bij 3 verschillende banken geprobeerd geld te pinnen. Overal accepteren ze Maestro allen beland ik uiteindelijk steeds in een Russisch menu waardoor ik de transactie afbreek. Bank 4 heeft wel een volledig menu in het Engels gelukkig. Terug naar het hostel, een snelle hap, eventjes facetimen met het thuisfront en serie kijken op Netflix. Trusten!


Dag 4 – Maandag 4 september
Gezien ik op slaapzalen slaap met +- 10 mensen kan het nogal rumoerig zijn in deze hokken. Dat heb ik de eerste twee nachten gemerkt dus heb afgelopen nacht met oordoppen in geslapen. Dat bevalt prima want lag knock out en heb niks meegekregen van wat dan ook.

Na het wakker worden en lezen in de Lonely Planet is het 10 uur geworden. Dat betekent in Nederland 9 uur dus het visum bureau is weer aanwezig. Dit moet vandaag gewoon geregeld worden anders ga ik niet met een gerust hart de trein in. Ze komen met wat antwoorden maar echt verder helpen kunnen ze ook niet. Ik probeer het nog een keer bij de receptie van het hostel maar die lijken vrij weinig zin te hebben in dat hele verhaal van die lange Nederlander. Geen steek verder en ten einde raad neem ik contact op met de Nederlandse Ambassade in Moskou. Na een lang gesprek wijzen ze me door naar het Immigration Office aan de andere kant van de stad. Ik verifieer of ze daar Engels spreken en volgens het consulaat moet dat geen probleem zijn. Met de metro naar de andere kant van Moskou. Na 20 minuten lopen arriveer ik. Alles Russisch en het enige wat leesbaar is zijn de openingstijden. Dat ze van 12:30 tot 14u niks doen, is mijn conclusie. Gezien het 11:45 is moet ik dus wel een beetje snel aan de beurt zijn. Wederom veel loketten en niemand die Engels spreekt. Gelukkig ben ik om 12:25 aan de beurt en staat achter mij een vrouw uit Servië die Russisch en Engels kan spreken en ook nog eens mij wil helpen. Ze babbelt wat heen en weer met de mevrouw aan de andere kant van de tralies en komen tot de conclusie dat mijn immigration card van Wit-Rusland gewoon geldig is. Dat is goed nieuws zou je zeggen maar ik ben niet overtuigd. Gezien iedereen anders met de situatie omgaat is het nog maar de vraag wat ze straks gaan zeggen als ik het land uit wil (of onverhoopt mijn papier moet laten zien aan de politie). Ze snapt wat ik bedoel en schrijft een brief waar ze een stempel op ramt. Een brief is het niet echt te noemen. Het is een afgescheurd stuk papier met 3 zinnen er op. Het zal wel, echt overtuigd ben ik nog niet maar er valt wel een druk van mijn schouders en doe het er maar mee. Wat kan ik tenslotte nog meer doen?

Om deze kleine overwinning te vieren trakteer ik mezelf op een gebakje in een koffietentje om de hoek. Lees nog wat in de Lonely Planet en besluit met een omweg richting het Rode Plein te gaan. Met de omweg probeer ik zoveel mogelijk metro haltes aan te doen gezien dit allemaal kunstwerken op zich zijn. Elke metro ziet er weer anders uit en dat is best tof om te zien. Ik bedenk ezelsbruggetjes om het gebruik van de metro zo makkelijk mogelijk te maken en dat werkt.

Op het rode plein is het druk, mede omdat het plein nog voor driekwart is afgezet vanwege het feest van gisteren. Dit zijn de nog vol op aan het opruimen dus het mooie plaatje van het Rode Plein met het iconische gebouw van Moskou aan het einde kan ik helaas niet maken.

Door middel van de metro naar de andere kant van de stad naar een groot park. Echt gigantisch en leuk om te zien. Ik geniet op een bankje van de laatste zonnestralen en keer richting het hostel. Eventjes chillen en een momentje voor mezelf (grappig he, als je alleen op reis bent). Haal een snelle hap om de hoek uit een klein supermarktje en duik de stad nog een keer in. Het is inmiddels donker en de stad is sfeervol verlicht. Op straat zie je alleen maar ongure types en stelletjes. Na 2 uren keer ik weer richting het hostel, kijk nog een serie op Netflix (nu ik nog wifi heb) en ga laat slapen. Bij binnenkomst van de slaapzaal ruik ik al dat er iemand nieuw is die niet helemaal fris ruikt. Het blijkt mijn onderbuurman te zijn… helaas geen knijpers voor de neus meegenomen.


Dag 5 – Dinsdag 5 september

Rond 8 uur wordt ik wakker. Wat yoghurt en laatste boodschappen halen om de hoek. Nog eventjes geniet van de douche want die heb ik de komende 4 dagen niet. Check bij de receptie nog eventjes of ik het juiste station in gedachten heb met wat er op het ticket staat en typ dit verhaal.

Nu ga ik op naar het station om de komende 4 dagen in de trein te zitten. Ben de komende 4 dagen dus echt eventjes van de radar. Leuk dat jullie mij volgen en geniet van de reacties, dus blijf dat vooral doen. Zojuist ook wat foto’s van Minsk en Moskou geplaatst. Tot snel!