Minsk of gewoon Мінск

Dag 1 – Vrijdag 1 september

Prima vlucht achter de rug. Ietwat krappe plekken dus ik wurm m’n benen weer eens tussen de stoelen en zorg vooral dat ik de rest van de vlucht niet op hoef te staan om dezelfde handeling niet nog een keer te hoeven doen. Het is een oud toestel maar een aantal hobbels en stoten verder land ik ruim 2,5 uur later op Wit-Russisch grondgebied. Het vliegveld is een paar jaar geleden flink gerenoveerd en dat is er aan af te zien. Wel een beetje vreemd dat er maar welgeteld 5 vliegtuigen staan.. en dat is inclusief de bak waar ik zelf in zit. Eenmaal weer in het bezit van mijn banaan, koop ik een buskaartje en pak de bus richting het centrum.

In de bus raak ik in gesprek met een Nederlands stel van +- 80 jaar welke maand op maand af reizen. Goed voor elkaar. De man heeft genoeg te vertellen dus het half uur vliegt voorbij waardoor ik bijna vergeet uit te stappen. Het principe is makkelijk; de bus stopt 1 keer voordat hij naar zijn eindbestemming gaat, wat de andere kant van de stad betekent. Daar waar ik niet heen moet, wel te verstaan. Daarom stap ik uit bij de eerste stop. Vanaf daar is het plan om de metro te pakken naar het centrum. Dat weinig, lees heel weinig, lees nagenoeg niemand hier Engels spreekt blijkt al vrij snel. Geen enkel bord is leesbaar (omdat ze hier niet het Latijnse alfabet gebruiken) en de combinatie met het ontbreken van de Engelse taal is ietwat onhandig. Een loket medewerker snapt uiteindelijk enigszins waar ik heen wil en krabbelt een onleesbare naam op een papiertje (Plošča Lienina, blijkt later). Ik koop voor 65 Roebel cent een kaartje (28 eurocent) en loop richting de metro. Bij de ingang wil de beveiliging eerst mijn twee tassen doorzoeken. Middenin de metro worden beide tassen leeggeplukt. Niet heel erg vervelend, de man doet het met een lach en weet mij ook nog te vertellen dat ik de blauwe lijn hebben. Welke kant op is alleen de vraag.

Na wat rondvragen (zonder resultaat) besluit ik een van de twee metro’s te pakken. Na 6 haltes zie ik nog steeds niks herkenbaars voorbij komen als ik het vergelijk met het kladje wat ik in mijn handen heb. Ik schiet de man links van mij aan. Hij spreekt ook geen Engels maar weet wel wat ik bedoel. Ik denk zelfs te begrijpen dat hij er op hetzelfde punt uit moet. Een paar haltes later tikt hij mij aan en ik volg hem. Op het station wijst hij mij een andere kant op dan waar hij zelf (en de meeste mensen uit de metro) heen gaan en rijkt zijn hand uit om elkaar de hand te schudden. Ik schud vriendelijk zijn hand en verlaat de metro.

Dan sta ik midden in Minsk. Het weer is aangenaam, jas kan in ieder geval wel de tas weer in. Op de een of andere manier had ik oost Duitslands taferelen verwacht maar daar zat ik er mooi eventjes naast. Alles is ouderwets maar goed onderhouden en de straten zijn brandschoon! De mensen lopen in hippe kleding rond en er rijden behoorlijk veel BMW/Mercedes/Chevrolet (vrij nieuwe) auto’s, ook dat had ik anders voor me gezien.

Op het vliegveld had in de route vanaf dit metro station al opgezocht en met 15/20 minuten ben ik bij het Revolucion Hostel. Alles ziet er goed en netjes uit. Niks bijzonders en ouderwets maar wel schoon. Mijn bed is de bovenverdieping van een stapelbed in een slaapzaal waar 5 van deze bedden staan. Prima voor 12,5 euro voor 2 nachten. Ik maak mijn plan voor morgen en zoek een leuke tent uit om wat te gaan eten.
Het is inmiddels 8 uur geweest als ik aankom in de Rakovsky Brovar. Van de grote straten af en binnendoor is het maar 5 minuten lopen vanaf het hostel. De binnendoor wegen zitten vol met gaten en overal vuilnis… totaal ander beeld dus! Het is een leuke tent welke misschien wel het beste te vergelijken is met een kleinschalig bierhuis uit Duitsland. Vergelijking gaat ook best wel op gezien het een restaurant en brouwerij in een is. Eet heerlijke lokale dingen met veel vlees (altijd goed!). De muziek is van een live lokaal bandje, prima! De biertjes slaan behoorlijk aan en taai af naar het hostel.


Dag 2 – Zaterdag 2 september

Dag twee, eigenlijk de eerste echt dag! Ondanks de rumoerige nacht (nachtleven voor op straat en bezopen kamer genoten) heel prima geslapen en uitgerust. Vandaag Minsk uitspelen, dat is het plan. Er is niet overdreven veel te zien maar de dingen die ik wil zien liggen ver bij elkaar vandaan dus er moet veel gewandeld worden. Vrijwel alle bezienswaardigheden hebben met het Sovjet Unie tijdperk te maken of met de 2e wereld oorlog. Het eerste spreekt voor zich maar de reden dat er zoveel te zien is omtrent de 2e wereld oorlog is omdat er tijdens de oorlog ruim 800.000 Joden uit Wit-Rusland zijn vermoord. Dat is +- 25% van het totaal aantal vermoorde Joden tijdens de oorlog.

Als eerste staat er een markt op de planning. Deze ligt op ongeveer 2,5 kilometer afstand van het hostel. De weg leidt langs een imposant opera/ballet theater en The Island of Tears. Een monument op een eiland in de rivier Svislotsj wat is gewijd aan 700 vergeten soldaten welke in een strijd in Afghanistan zijn gestorven. Ook de Holy Spirit Cathedral ligt op de route. Deze kathedraal is op dit moment zelf in gebruik want ik hoor een hoop herrie uit dit authentieke gebouw komen.

Er zijn maar weinig mensen op straat, je kunt gerust zeggen dat het uitgestorven is. Na een lange wandeling komt de markthal in zicht. Binnen is een krioelende mensen massa, zoals altijd op een markt. Alles is goed georganiseerd. Vlees bij vlees, groente bij groente en fruit bij fruit. Leuk om te zien en de chaos die bijvoorbeeld Aziatische markten met zich meebrengen is hier ver te zoeken.

Onderweg naar het Victory Square neem ik plaats in de zon in een uitgestorven parkje, het zit echt heerlijk! Zo heerlijk dat ik het 1,5 uur volhoud hier. Na af en toe wat wegdutten wordt het toch weer tijd om door te gaan. Het Victory Square ligt op de route naar de andere zaken op de todo. Het plein met een grote marmeren spijker in het midden schijnt ’s avonds mooi verlicht te zijn, nu is het weliswaar groot en imposant (zoals alle parken en pleinen hier) maar heel lang kan ik mijn aandacht er niet bijhouden. Door naar de Church of Saints Simon & Helena. Weinig over te vertellen (niet enorm boeiend verhaal) maar wel typerend voor Belarus (spreek je uit als Belaroes, Wit-Rusland). Het wordt ook wel de rode kerk genoemd vanwege het gebruik van rode bakstenen bij de bouw.

Via bouwputten en wat afgelegen straatjes kom ik uit bij het monument voor de gestorven Joden van 2 maart 1942. Op deze plek stond vroeger een Joodse getto. Op de bewuste dag zijn hier 5000 Joodse mannen, vrouwen en kinderen geliquideerd. Deze klus moest destijds snel geklaard worden waardoor sommige mensen levend zijn begraven. Het monument laat silhouetten zien van mannen, vrouwen en kinderen die samengeperst in een lijn langs een trap naar beneden gaan. Ondanks de silhouetten is goed te zien dat ze zijn uitgeput en dat ze een trieste lichaamshouding hebben. Laat je toch weer eventjes beseffen hoe goed we het wel niet hebben. Typisch ook dat op deze plek geen hond te bekennen is en het er sterft van de kraaien.

Laatste op de lijst is het prak achter het National War Museum. Prachtig en groot park voorzien van een grote fontein. In dit park worden veel trouwfoto’s genomen (overigens met de hele familie en niet alleen het bruidspaar) waardoor er genoeg mensen aan het klooien waren in het water van de fontein. Vermakelijk om te zien dus heb hier weer ruim een uur mensen zitten te loeren.

Langs de oever loop ik terug naar het centrum, welke inmiddels behoorlijk uit het zicht is verdwenen. Terug bij het hostel regel ik een taxi voor vannacht. Om 4 uur vertrek ik weer richting het vliegveld voor de vlucht naar Moskou. Eten doe ik op dezelfde plek als gisteren gezien dit goed beviel en er meer eten op de kaart stond wat mij wel aansprak. Tijdens het eten dit verhaal weer schrijven. In het hostel raak ik nog met een Duitser aan de praat welke goede verhalen heeft over het hostel welke ik heb geboekt in Beijing, altijd goed om te horen! Ik typ mijn verhalen en zorg dat de tassen klaar zijn voor vannacht. Weltrusten!