Het magische China

Dag 15 – Vrijdag 15 september (vervolg)

Inmiddels ben ik een ster geworden in het op tijd verschijnen op het treinstation. Wederom een uur te vroeg namelijk. Al moet ik zeggen dat dit uur voorbij is gevlogen. Ik laat her en der mijn treinticket zien maar niemand schijnt te begrijpen wat ik bedoel of weet het antwoord. Een half uur voordat mijn trein vertrekt besluit ik het bij het treinpersoneel te proberen van de trein op perron 1. De mevrouw kijkt op mijn kaartje en zegt dat ik bij de juiste trein ben en in kan stappen. Als ik bepakt en bezakt eenmaal in het drukke gangpad sta en tussen de andere passagiers door manoeuvreer bekruipt mij het gevoel dat ik in de verkeerde trein zit… Gebaseerd op niks maar puur op gevoel. Dat zal toch niet? De provotnitsa (weet eigenlijk niet of de vrouwtjes nog steeds zo heten maar ga er voor het gemak en duidelijkheid in het verhaal maar gewoon van uit) heeft immers ook op mijn kaartje gekeken, toch? Voordat ik naar het achterste gedeelte van de wagon loop vraag ik onderweg aan een Engelsman of dit inderdaad de trein naar China is. Hij lacht en zegt; Ik zou uitstappen als ik jou was, deze trein gaat namelijk naar Moskou! Haha, dus toch goed dat ik op mijn gevoel af ben gegaan! Terug bij de provotnitsa leg ik haar het verhaal uit en ze verontschuldigd zich, haar fout. Geen probleem, heb inmiddels nog 20 minuten voordat mijn trein vertrekt en zo heel groot is het treinstation niet. Ze weet mij wel te vertellen dat ik perron 3 moet hebben.

Aangekomen in de juiste trein hoor ik alweer een hoop Nederlandse woorden door de wagon galmen. Uiteindelijk blijkt dat ik in een wagon zit welke compleet gevuld is met 50+ mensen van een Nederlandse groepsreis. De plek welke op mijn kaart staat blijkt uiteindelijk verkeerd te zijn want de twee mensen in de cabine zeggen dat ze een privé cabine hebben (en dus 4 tickets hebben betaald). Ik meld mij bij de reisleider van het zooitje en vertel hem dat het mij helemaal niks uitmaakt waar ik zit, zolang ik maar een plekje heb. Het gerotzooi met nummers komt omdat deze mensen uiteindelijk hun hele tour bij Mevo hebben geboekt, daar waar ik ook mijn treintix heb gekocht. Er was al een plekje bedacht voor mij, in de eerste cabine. Prima! Helaas blijkt dat ik bij een oud (vriendschappelijk) stel zit van rond de 70. Hele aardige mensen maar na 5 minuten irriteer ik mezelf al kapot. De beste mevrouw maakt zich druk om alles en de man is iets te praatgraag over vroeger. Lekker dan! Als na een paar uur wat over koetjes en kalfjes babbelen er een flesje rode wijn uit een tas verschijnt heb ik eerlijk gezegd best een leuke avond met de mensen. Na twee bekers rode wijn lees ik in “bed” (dit keer weer een plek boven) nog wat bladzijden en ga slapen.


Dag 16 – Zaterdag 16 september

Mijn mede cabinegenoten zijn lekker rustig in hun slaap en heb dan ook een prima nacht. Om 9 uur schrik ik wakker van het kabaal op de gang. De rest van de wagon staat druk voor het raam te loeren naar de Gobi woestijn. De “oudjes” waren al vroeg wakker en hebben stilletjes de cabine verlaten zodat ik verder kon slapen… “Elk nadeel heb z’n voordeel”, om er maar eventjes een Kruijfiaanse uitspraak in te gooien (ik als voetbalkenner, haha!).

Mijn voorraad eten vanuit Nederland is inmiddels op en ging er stiekem vanuit dat ik in de trein nog wel iets kon kopen voor het ontbijt. Gezien we ook om 10:30 bij de grens van Mongolie zijn voorzag ik hier geen problemen. Echter kun je de handel welke te koop is aan boord van de trein alleen kopen met de Chinese Yen en laat ik die nou nog niet hebben. De reisleider van de groep heeft bergen geld op zak en wil mijn euro’s wel wisselen voor een stapel Chinese biljetten. Dat komt mooi uit! Een bak instant noedels is wederom het ontbijt.

Tien minuten eerder dan gepland komen we aan bij de Mongoolse grens met China. De gids verteld aan de groep dat, als het meezit, we er 4 uren uit mogen zodat ze de onderstellen van de trein kunnen vervangen voor het formaat van het spoor in China. Dit is hetzelfde formaat als dat in het grootste gedeelte van de rest van de wereld wordt gebruikt maar in Mongolië en Rusland gebruiken ze een smaller spoor. Je hebt ook de optie om te blijven zitten maar de gids geeft aan dat dit niet heel erg interessant is en dat 4 uren rond hobbelen in het grensstadje veel interessanter is. Het uitstempelen van de Mongoolse visums duurt echter zo lang dat het grenspersoneel niet wil dat we nog de trein uit gaan. Helaas, het is niet anders.

De gids had inderdaad gelijk, het wisselen van de onderstellen is niet bijster interessant gezien je er helemaal niks van kan zien omdat alles onder de wagon gebeurd waar je zelf in zit. Ik vermaak mij de komende 4 uren met het lezen van een boek.

Na het wisselen van alle onderstellen van de enorm lange trein rijden we stapvoets ongeveer een uur door niemandsland. Na dit uur komen we aan bij de Chinese grens waar wederom alle paspoorten worden gecheckt en alle cabines worden doorzocht. Dit gaat relatief snel en na een stop van 2 uren kunnen we verder China in rijden. Het landschap is nog onveranderd, de Gobi woestijn bestrijkt ook nog een groot gedeelte van het noorden van China.

Onderweg zijn nog wat wilde kuddes kamelen te zien welke aan de enkelen struiken lopen te grazen die te vinden zijn in het rotsachtige woestijn. Ik wandel wat heen en weer tussen de verschillende cabines met Nederlanders. Het stel in mijn cabine mag dan wel aardig zijn maar op de een of andere manier irriteer ik mij nog steeds enorm aan ze… Ze houden van rust dus het feit dat ik aan de wandel ben her en der is zeg maar voor iedereen winst. In elke cabine waar ik 10 minuten uithang krijg ik wat proviand aangeboden dus wanneer ik rond 18 uur terugkeer in mijn eigen cabine heb ik geen avondeten meer nodig. De laatste 1,5 uur klets ik nog wat met het stel in de cabine en om 19:20 komen we aan in Jinning. De gids geeft aan dat de rest van de groep op het station kan wachten en dat hij de tickets gaat halen. Ondanks dat hij op dezelfde plek de tickets ophaalt als waar ik ze op kan halen, besluit ik met hem mee te lopen. Ik kan wel mooi mijn bagage bij de groep laten dus daar hoef ik niet mee te zeulen. De tickets liggen klaar bij een hotel wat grenst aan het treinstation. Hiervoor moeten we dus eerst het station af. Meteen blijkt al hoe correct en strikt de Chinezen zijn. Alles moet volgens de regels, overal staan borden en hekken en uitzonderingen worden niet gemaakt. Het komt wat nors over maar schept wel duidelijkheid. Bij het hotel liggen er keurig 2 enveloppen klaar, eentje voor de groep met 50 tickets en eentje met twee tickets. De envelop met twee tickets is voor mij. Het zijn twee tickets omdat in de envelop ook meteen het ticket zit naar Beijing voor overmorgen en dus het ticket voor de komende treinrit naar Datong.

Ik wil mijzelf niet de hele tijd afzonderen van de andere groep Nederlanders maar eerlijk gezegd wil ik ook niet alleen maar met deze gasten optrekken. Terwijl de rest van de groep hun bergen bagage opnieuw incheckt in de stationshal, drink ik buiten op de trappen van het station een biertje en laat de locals wat om mij lachen vanwege mijn lengte. Ze zijn enorm geïnteresseerd maar kunnen uiteraard geen woord Engels. Met de inmiddels bekende hanen-en-voeten taal leg ik ze uit dat ik inderdaad twee meter ben. Lachen, gieren en brullen uiteraard. Na 20 minuten lol met deze gasten check ik ook mijn bagage in en loop richting het perron. De Chinezen hebben echter bedacht dat ze de perrons zo uitgestorven mogelijk willen houden dus iedereen moet in de wachtruimte wachten tot 10 minuten voor tijd.

Eenmaal in de trein heb ik een plekje tussen de groep Nederlanders. Dit is geen “Trans Siberië Express” trein meer maar een normale trein vergelijkbaar zoals we die in Nederland ook hebben. De rit van ongeveer 1,5 uur naar Datong is gezellig. Ook tijdens deze rit vergaapt de lokale bevolking zich aan de Hollanders in de trein en komen regelmatig langs om ons uitgebreid op de foto te zetten.

Aangekomen in Datong schudt ik de gids de hand en wuif iedereen gedag. Overmorgen zie ik ze weer wat ze hebben dezelfde trein naar Beijing dus de kans is groot dat ik weer in dezelfde wagon zit. Van te voren had ik online al gezien dat mijn hostel (welke midden in het oude centrum van Datong ligt), ongeveer 2 kilometer van het treinstation af is. Zodra ik het station verlaat staan er tientallen tai chauffeurs te wachten. Ik geef aan dat ik wel ga lopen en de meeste lachen mij uit. Ze zeggen allemaal dat het veel te ver lopen is naar het hostel… Uiteraard denk ik; dat zeggen alle taxi chauffeurs altijd! Een jonge gast laat op zijn telefoon zien dat het inderdaad toch best wel een eindje is, namelijk 4,5 kilometer. Ik maak de chauffeurs nog steeds wijs dat ik ga lopen maar eentje is vastberaden om mij te brengen. Door eigenlijk niet met hem te onderhandelen zakt zijn prijs van 80 Yen al snel naar 50. Ik probeer het ritje nog voor 40 ter krijgen maar we eindigen op 45. Prima, omgerekend zo’n beetje 5 euro. Misschien niet de goedkoopste taxi maar op dit tijdstip en het feit dat 4,5 kilometer lopen toch best nog wel een eindje is lijkt mij dit prima.

Onderweg naar het hostel probeert dezelfde kerel nog het toertje wat ik voor morgen in gedachten heb (hangende tempel en de Yungang Caves) aan te bieden voor 300 dollar. Dat lijkt mij in alle opzichten al wat ambitieus waardoor hij zakt naar 500 Yen. Dit is omgerekend ruim 60 euro (wat een verschil!) maar ook dit lijkt mij teveel. Ik noteer zijn nummer en beloof hem vanavond nog te laten weten of ik dit wel of niet ga doen. Op die manier heb ik toch iets om op terug te vallen.

Het is 11 uur ’s avonds als ik aankom in het hostel. De straten van Datong zijn extreem verlaten. Het hostel wat ik heb geboekt is een internationaal backpackers hostel dus verwacht daar nog wel wat mensen tegen te komen welke ook morgen de tour willen doen. Aangekomen in het hostel blijkt dat ik de enige gast ben! Ik vraag aan de meid achter de balie wat een goede prijs is voor de tour welke ik in gedachten heb en ze geeft aan dat dit ongeveer 350 Yen moet kosten. Via wat sms’jes (in het Chinees, bedankt Google Translate) kijk ik in hoeverre de taxi chauffeur van zojuist het voor hetzelfde geld wil doen. Hij wil wel schikken naar 350. Met het idee dat ik dit alvast heb vraag ik bij het hostel of ze niet iemand weten die het voor 300 wil doen. De broer van de receptioniste wil dit wel doen dus ik geef de taxi chauffeur door dat ik geen gebruik meer ga maken van zijn aanbod. Bij een 24 uurs supermarktje om de hoek haal ik nog een avondmaal bestaande uit wat verpakte worstjes en wat brood. Net na middernacht is het een mooie tijd om te gaan slapen! Morgen om 6 uur de wekker want om 7 uur staat het mannetje klaar voor de tour!


Dag 17 – Zondag 17 september

Alweer een goede nacht achter de rug! ’s Ochtends hoef ik met niemand rekening te houden dus kan kabaal maken wat ik wil. Om stipt 7 uur staat het mannetje op de stoep en vertrekken we richting de eerste stop: de hangende tempel. Omdat het nog vroeg is, valt het vaststaande verkeer nog wel mee. Had gehoord dat dit in Datong nog wel eens een probleem is in de ochtend, dat is ook de reden dat ik ervoor heb gekozen om zo vroeg te vertrekken. Als we nog maar net Datong uit zijn geeft de chauffeur aan dat ik maar moet gaan slapen want het is nog een uur rijden (althans, ik denk dat hij dat probeert te vertellen). Het uitzicht in Datong zelf was uiteraard leuk maar hier buiten de stad is het inderdaad niet heel denderend dus ik neem zijn advies maar aan en doe “ff” de ogen dicht.

Door een flinke hobbel in de weg schrik ik wakker. Ik kijk versuft om mij heen en zie dat we al op de plek van bestemming zijn! Midden in de bergen in een soort vallei met een groot geasfalteerd parkeerterrein en met in de rotswand de hangende tempel. De chauffeur neemt mij mee tot aan het loket en dringt ondertussen professioneel voor. Ik doe net alsof mijn neus bloedt en loop als een schaap achter hem aan en passeer op deze manier tientallen Chinese toeristen. Ondanks het vroege tijdstip is het al enorm druk met binnenlandse toeristen. De paraplu’s en selfie sticks slingeren weer vrolijk op ooghoogte voorbij.

Het is een goede keuze geweest om vroeg naar deze tempel te gaan omdat het bouwwerk dus tegen een rotswand is opgebouwd en zich in een vallei begint, staat alleen in de ochtend de zon op de tempel. Vroeg op de dag kan de zon precies tussen de twee bergen door schijnen en dit is voor het aanzicht (en de foto’s) toch wel lekker. Bovendien is tijdens het bewandelen van de tempel het zonnetje op je kop erg aangenaam. De tempel is heel smal en met af en toe een klein kamertje zou je haast zeggen dat het niet echt een tempel is maar meer een stel gangen die tegen de berg aan zijn gebouwd. Blijft wel gaaf om te zien dat de hele constructie maar met een paar balken echt in de berg zit vastgemaakt en de andere palen ter ondersteuning alleen maar op de rosten leunen, in plaats van in gebeiteld te zijn. Anderhalf uur later heb ik de tempel beklommen en keer terug naar de taxi. Het mannetje ligt (zoals Aziatische chauffeurs dat altijd doen) heerlijk te slapen op de voorstoel. Van een harde tik op het raam schrikt hij zich kapot en hij kan er nog om lachen ook. Op naar de volgende! Als we weer net op weg zijn geeft hij aan dat ik maar beter weer eventjes kan slapen gaan… zal ik er dan zo beroerd uitzien?

Na een paar keer weg te zijn gedut zijn we weer bij de rand van Datong. Hij ziet dat ik weer wakker ben en met het wereldwijd bekende gebaar voor eten geeft hij aan dat hij wel trek heeft en een goed tentje weet. Ik ben voor en laat mij verrassen!

We komen ergens achteraf in een noedelsoep tentje terecht. De mensen kijken mij een beetje raar aan maar na wat glimlachen her en der uitgedeeld te hebben zitten ze vol bewondering te kijken hoe deze blanke reis met stokjes de noedelsoep naar binnen werkt. Voor 7 Yen een flinke hap kan ik je melden!

Opweg naar de caves komen we langs een compleet nieuwe wijk van Datong. Tientallen flatgebouwen en een groot winkelcentrum. Compleet afgebouwd, morgen kunnen mensen er in, alleen de straten zijn helemaal leeg. Daarnaast zit er een groot hek omheen. Ik wijs naar de wijk en de chauffeur stuurt de auto die kant op. Hij begrijpt dat ik dit nogal interessant vindt. Ik weet niet in hoeverre je als lezer de verhalen kent van de zogenaamde ghost towns in China? Dit is er eentje! Gezien de economie hier als een gek groeit is er een groot deel van de bevolking wat aardig wat spaarcenten op de bank heeft staan. De filosofie hier is dat je je spaargeld beter in vastgoed kan steken want ja; dat is altijd goed! Doordat iedereen zijn spaargeld in vastgoed steekt (en sommige mensen dan ook 3 of 4 appartementen bezitten, casco wel te verstaan) is de vraag naar deze enorme flatgebouwen nog steeds enorm. Er wordt maar gebouwd en gebouwd terwijl een groot deel van de nieuwbouw nooit bewoond gaat worden. Gekke wereld he?

Er zit een bewaker bij het hek de spook stad, of eerder wijk, te bewaken. We stappen uit en hij geeft aan dat we eventjes rond mogen kijken maar “no bags, no pictures”. Mijn tas laat ik achter bij de chauffeur en in 10 minuten loop ik door een klein gedeelte van de wijk… Ik wist dat dit bestond maar het is zo bizar om hier doorheen te lopen en dan te bedenken dat er ik-weet-niet-hoeveel van dit soort wijken zijn die over het algemeen nog vele malen groter zijn waardoor ze dus steden worden genoemd.

Na ruim 1,5 uur karren komen we aan bij de Yungan Caves, ter zuidoosten van Datong. Voordat je bij de grotten aankomt, waar allemaal boeddha’s in de rotswanden zijn gebeiteld, is een compleet park aangelegd met allemaal tempels. Niet echt authentiek qua materiaal dus maar de stijl is wel heel mooi en omdat alles nog behoorlijk nieuw is staat het er piccobello bij. Op internet is er een hoop commentaar op het zogenaamde Efteling van China maar ik vind het tof om te zien en vermaak mij alleen al een aantal uren met het bezoeken van deze tempels en te kijken/luisteren naar de diensten welke gaande zijn. De grotten zijn mooi om te zien! Vooral de eerste welke je ziet zijn imposant. Als ik er een aantal heb gehad merk ik dat mijn aandacht wat verslapt dus besluit ze niet allemaal te bekijken maar alleen de grote waar je echt in kunt lopen. Helaas mogen hier geen foto’s worden gemaakt maar wat er te zien is, is echt heel gaaf. Vaak is er in het midden van de grot een enorme boeddha gemaakt en zijn de muren vanaf de grond tot het dak (soms wel ruim 15 meter hoog gok ik zo) allemaal kleine boeddha’s gehakt. Daarnaast zijn ze ook nog van vrolijke kleurtjes voorzien wat het aanzicht van deze grote grotten zeker uniek maakt. Geen foto’s dus hiervoor zal je zelf heen moeten gaan als je wilt zien waar ik het over heb.

Bij terugkomst in het hostel rust ik eerst uit van het vele wandelen om vervolgens het oude centrum van Datong nog te bekijken. Ook hier is alle oude (en dus vervallen) oorspronkelijke bouw, platgegooid en vervangen voor wat nieuws. Ook zijn ze bezig om een soort Chinese muur te maken rondom de oude stad. Ook hieraan is af te zien dat alles volledig nieuw is maar het sfeertje is echt heel leuk en overal hangen van die typische Chinese lampionnen, precies zoals je je dat voor zou stellen.

Aan het einde van de dag bezoek ik nog een klooster wat om de hoek van het hotel ligt. Na de vele tempels van vandaag kan ik het niet opbrengen om naar nog meer tempels te kijken (meer van hetzelfde) maar de toren in het midden van het klooster mag je ook beklimmen en daar vandaan kun je over de hele stad uit kijken. Het aanzicht is gaaf en hiervandaan is goed het klooster, de oude vervallen gebouwen (welke nog plat moeten worden gegooid), de nieuwbouw en de enorme flatgebouwen te zien.

De rest van de avond ben ik aan het klooien om wat te kunnen Netflixen. De Chinezen hebben alleen vrijwel alle grote social media websites uit het westen geblokkeerd dus dit is nog wel een gedoetje om voor elkaar te krijgen. Met wat 5en en 6en lukt het uiteindelijk en ga ik niet al te laat weer slapen. Morgen weer vroeg dag en met de trein naar Beijing.


Dag 18 – Maandag 18 september

Ook vandaag gaat de wekker weer om 6 uur. Inmiddels zijn er wel twee Chinezen bij mij op de kamer komen liggen dus ik probeer het inpakken van de tas zo rustig mogelijk te doen. Na een douche verlaat ik het hostel en pak ik een taxi naar het treinstation. Als blijkt dat ik voor 10 Yen een ritje naar het station heb denk ik weer terug aan de “goede” deal welke ik eergisteren dacht gemaakt te hebben…

Op het station zie ik de andere Nederlanders ook weer en belanden we vlot weer in de trein. Vandaag geen stops waar we uit de trein kunnen en ook dit is geen slaaptrein maar een gewone trein. Weliswaar wel de laatste treinrit van deze vakantie! Na een mooie rit tussen diverse bergen, groene dalen en een hoop tunnels (met onderweg af en toe zicht op de Chinese muur) komen we om 14:15 aan in Beijing. Ik wuif de groep gedag en ga weer alleen verder op pad. Het is zo’n 8 graden warmer dan vanochtend waardoor bij het uitstappen het zweet mij uitbreekt. De lucht is blauw, een beetje smog maar dat is echt te verwaarlozen.

Het metro systeem van Beijing is werkelijk waar geweldig. Het is enorm in omvang, treinen rijden af en aan en alles is in twee talen uitgelegd! Kan niet beter! Op het treinstation is het een zoekwerkje om de metro ingang te vinden maar dit komt voornamelijk door de enorme mensen massa hier. Ik koop een ticket en de metro brengt mij naar het dichtstbijzijnde metro station bij het Leo Hostel. Vanaf dat station is het nog maximaal 10 minuten lopen.

Eenmaal ingecheckt in het grote maar leuke hostel (hoop internationale jongelui) neem ik plaats in een cafétje aan de overkant van de straat. Ze hebben als enige plek om buiten te zitten en gezien dit in het oude gedeelte van Beijing zit is alleen kijken naar een lege straat al fantastisch, laat staan als er ook nog van alles gebeurd. Onder het genot van een biertje zie ik hoe de politie marcherend langsloopt, de lokale meloenenboer zijn (elektrische) scooter heeft afgeladen met meloenen en deze langs verschillende supermarktjes brengt, nieuwe backpackers van over de hele wereld opzoek zijn naar schaarse slaapplekken in een van de hostels en hoe de lokale bevolking zich vergaapt aan de westerse mensen. Geloof mij, dit kan iedereen uren volhouden!

Ik raak in gesprek met een co piloot en een co co piloot van KLM. Ze hebben zojuist een bak van Amsterdam naar Beijing gevlogen, hadden nu 6 uur om de stad in te gaan en na wat nachtrust vliegen ze weer terug naar huis. Je zult begrijpen dat ik honderden vragen voor ze had over alles met betrekking tot hun baan en luchtvaart. De tijd vliegt voorbij en voordat ik het in de gaten heb is het al na etenstijd. De piloten moeten terug naar hun hotel voor wat slaap en ik moet nodig wat eten.

Na het eten neem ik de metro richting het Olympic Park. Op de kaart van Beijing lijkt dit park al groots maar op het moment dat je er echt staat heb je dit pas echt door. Het is immens groot! Ik loop het hele park uit in ongeveer een uur. Ondertussen sta ik af en toe stil bij de mensen die hier muziek spelen, aan het dansen zijn of jonge gasten die laten zien hoe goed ze kunnen skaten. Niet om geld maar meer om het gewoon aan publiek te showen. Erg leuk en er hangt een ontspannen sfeer.


Dag 19 – Dinsdag 19 september

Vandaag de tour naar de Chinese muur. Het hostel biedt de Acient Quite Great Chinese Wall Tour aan. Deze zou, naar eigen zeggen, plaatsvinden op een gedeelte van de Chinese muur waar geen andere toeristen komen en je zowel originele delen van de muur kunt beklimmen als gerestaureerde delen.

We vertrekken met een groep van +-20 man vanuit het hostel met een busje naar de muur. 2,5 uur later komen we aan en verteld de gids wat de bedoeling is. Vanaf beneden is al te zien dat er maar twee andere mensen op de muur lopen en voor de rest helemaal niemand, gaaf! In 1,5 uur tijd kunnen we de muur beklimmen naar de 7e toren. Dit is de hoogste toren in het gebied en dus een mooi eindpunt, ook om foto’s te maken. Ik besluit voorop te gaan en al snel laat ik de rest van de groep achter me. Niet dat ik per se de eerste wil zijn maar het is wel lekker om de zware klim op je eigen tempo te kunnen doen zonder dat ik mij aan hoef te passen aan iemand anders zijn tempo of andersom. Het is een flink klim met treden waarvan geen een hetzelfde is, diep of ondiep, hoog of laag en stijl of juist heel flauw. Dit maak het voornamelijk vermoeiend. Sommige stukken zijn zo stijl dat, ondanks dat de steden kurkdroog zijn, je soms gewoon weg glijd. Het uitzicht vanaf de muur is echt waanzinnig en hier in je eentje lopen minstens net zo. Na een uur ben ik bij de laatste toren. Niet veel later komen twee andere gasten uit Brazilie ook aan en wachten we met z’n drieen de rest op. Uiteindelijk redden 6 mensen de eindstreep niet. Halverwege waren ze te moe en op zich snap ik het wel, want je moet dezelfde weg ook nog weer terug!

Na 45 minuten op de top te hebben gezeten en met iedereen te hebben gekletst ga ik weer naar beneden. Er zijn al een aantal mensen eerder weg gegaan maar gedurende de wandeling terug kom ik iedereen toch weer tegen. Ik loop nog een tijdje op met een Nederlands stel uit Groningen (de enige Nederlanders die ik vandaag ontmoet heb so far, dus dat is goed!) maar besluit na 10 minuten toch weer op mijn eigen tempo door te gaan. Beneden is een kraampje waar wat fris en snacks kunnen worden gekocht. Als ik vraag of ze ook bier hebben wordt er gelachen en gaat er een koelbox open; en of ze dat hebben! Ik heb het idee dat het ijskoude bier sissend door mijn verhitte lichaam zijn weg vindt, heerlijk!

Aansluitend lunchen we met zijn allen in een restaurant vlakbij de muur. Dit restaurant heeft dezelfde naam als het hostel dus ik veronderstel dat dit een pot nat is. Niet dat dat een probleem is uiteraard!

De rest van de middag drink ik nog wat biertjes met het Nederlandse stel en de avond vul ik met het slenteren door Beijing, wat een geweldige en diverse stad!


Dag 20 – Woensdag 20 september

Uitslapen zit er niet bij want ’s nachts komen nieuwe gasten de kamer op dus de nacht is al gebroken en ’s ochtends gaan andere gasten alweer vroeg weg. Het slapen in zogenaamde dorms (slaapzalen) is helemaal niet erg maar dit is wel meteen het grootste nadeel er aan.

Na rustig op gang te zijn gekomen bezoek ik het mausoleum, het bekende plein en de verboden stad. Hierover vertel ik in het volgende verslag meer!

Inmiddels is het 2:30 van woensdag op donderdag nacht en sta nu op het punt om mijn vliegtuig in te stappen. De eerste vlucht brengt mij naar Kazachstan en daar vandaan heb ik een vlucht naar Kiev. Morgen dus weer flink wat kilometers hier vandaan en weer een nieuwe stad! Ciao 4 now China!